Een heel fijn lezend verhaal van een van de leden die zijn overgegaan van WTC Sint-Oedenrode naar onze club en die daar erg positief over is. Goed te herkennen dat onze vereniging hen een warm welkom geeft en dat ze zich bij ons thuisvoelen. Dan is een kort verblijf in de wachtkamer ook niet zo’n opgave.
Op een druilerige zondagmorgen komt dit verhaal tot leven. Waar fietsen eigenlijk bovenaan staat is het toch schrijven geworden. Mijn naam is Jos van de Koevering, veertig jaar oud en geboren in Den Dungen. Samen met mijn vrouw Wendy en onze twee kinderen Jorg van zeven en Liz van vier wonen wij in Sint-Michielsgestel.
In het dagelijks leven ben ik werkzaam als metselaar. Iets meer dan een jaar geleden ben ik begonnen als zelfstandige, iets waar ik tot op heden nog geen seconde spijt van heb. Voor die tijd ben ik een kleine vijftien jaar werkzaam geweest als restauratiemetselaar bij Heijmans. Hier kon ik echt mijn vakkennis laten gelden. Het maken van speciaal metselwerk zoals bogen, strikken, boerenvlechtingen, ezelsruggen en tongewelven is iets waar ik erg gepassioneerd tijd aan kon en kan besteden.
Pas op latere leeftijd, in 2002, ben ik “besmet” met het fietsvirus. Na jarenlang gevoetbald te hebben bij de selectie van Den Dungen en na vele blessures heb ik besloten daarmee te stoppen.
Mijn schoonvader (Mari van den Oetelaar) zei toen dat ik maar eens mee moest gaan fietsen. Ik dacht: fietsen dat is niks voor mij. Mensen die voor hun lol zomaar even honderd km gaan fietsen die zijn niet helemaal lekker in hun bovenkamer. Dat was mijn eerste gedachte. Nu, vijftien jaar verder, vind ik het de gewoonste zaak van de wereld.
In 2003 ben ik lid geworden bij WTC Sint-Oedenrode waar Mari ook fietste. Ook fietsten hier Gerrit Pepers, Piet Peters en Janine van de Wijst al. Later zijn ook Bjorn Pepers, Mickael Timmermans, Erik vd Meulengraaf en Ad Foolen lid geworden. Mari van de Wijst, Sven en Leo van de Wal zijn ook nog een tijdje lid geweest. Samen hebben we veel mooie kilometers gemaakt.
Het hoogtepunt van mijn fietscarrière is mijn deelname aan de Tour du ALS in 2015. Dat is een geweldige ervaring die eigenlijk geheel onverwachts op mijn pad komt maar die ik voor geen goud heb willen missen. Na een redelijk fietsseizoen komt mijn zwager met de vraag of ik mee wil naar de Mont Ventoux om deze drie maal te gaan beklimmen voor de spierziekte ALS. Dit omdat een maatje van hem is weggevallen. Dat is slechts een week voor de datum van dit geplande evenement. Ik heb wel wat geklommen maar een Oude Holleweg in Berg en Dal of drie keer de Mont Ventoux is wel een verschil. Toch stem ik in.
Na een lange reis en daar wat dagen te hebben gefietst is het dan eindelijk zover. Op D-Day ’s-morgens om kwart voor vier je bed uit, op de fiets naar het beginpunt in het pikkedonker om de start om vijf uur bij te wonen. Na twee beklimmingen vanuit Malaucene en Sault, om een uur de massastart om de laatste keer omhoog te gaan vanuit Bedoin. Na 202 km, meer dan vijfduizend hoogtemeters en tien uur op de fiets geeft me dit toch echt een enorm voldaan gevoel. Als je ziet wat zo’n evenement allemaal teweeg brengt. Hoeveel mensen er langs de kant staan om jou en zelfs enkele ALS patiënten die meefietsten aan te moedigen dat doet toch wel iets met je.
Toen in 2016 het besluit werd genomen om met WTC Sint-Oedenrode als club te stoppen hebben sommigen al besloten om lid te willen worden van WTC Gerry van Gerwen, iets waar ik toen nog niet echt mee bezig was. Na een paar maanden doelloos alleen te hebben rondgereden en wat contact te hebben gehad met wat “oud” clubleden heb ik een keer meegereden met mijn nieuwe club. Tijdens het fietsen raak ik aan de praat met John van Rullen en ik geef aan wel interesse te hebben om lid te worden. Maar het is mij al bekend dat er op dat moment een ledenstop is. Later in die week belt John mij op en zegt dat ik lid kan worden. Omdat 1+1 2 is laat ik mij dat geen tweede keer zeggen en neem contact op met Willy Brus. In april 2017 is mijn lidmaatschap een feit.
Het fietsen bij deze club voelt als thuiskomen. Ik voel mij direct geaccepteerd. De keuze die er binnen de club is om hard te fietsen of juist wat minder is erg prettig. Al vind ik hard fietsen toch wel het leukste. Binnen de club is er voldoende ruimte om je te ontplooien tot hetgeen wat je ambieert. Zo is de kalender met zijn ruime aanbod aan toertochten en activiteiten erg aantrekkelijk. Ook de organisatie van alle tochten en de berichtgeving ervan is super. Dikke pluim voor het gehele bestuur en voor alle daarmee benodigde vrijwilligers.
Hopelijk kan ik aankomend seizoen mijn kilometrage nog wat verhogen en meer deelnemen aan de activiteiten. Zo staat een deelname aan Diekirch-Valkenswaard ook erg hoog op mijn verlanglijstje. Het zou toch mooi zijn om dit in combinatie met het veertigjarige bestaan van deze tocht te kunnen volbrengen. Ook La Marmotte is wel een dingetje. Als ik de verhalen hoor van Ad Foolen en Erik van de Meulengraaf die deze tocht afgelopen jaar hebben gereden is dat zeker iets wat ik nog wil afstrepen op mijn bucketlist. Ik heb alle bergen die er in zitten wel al eens gefietst maar nog nooit op een dag. Al met al nog voldoende uitdagingen in het vooruitzicht.
Graag speel ik de pen door aan Karel Hendriks, een gedreven fietser die veel kilometers wegtrapt. Hele sterke jongen die ook sinds dit jaar lid is van WTC Gerry van Gerwen. Volgens mij probeert hij stiekem zijn schoonvader (Mart van Heeswijk) in te halen qua kilometers.
Sportieve groet,
Jos van de Koevering