Daar gaan we weer, Diekirch-Valkenswaard (DV). Een monstertocht met ook nog eens subtropische temperaturen in het vooruitzicht. Alsof de uitdaging al niet groot genoeg is… Maar we zijn vol vertrouwen en hebben er gruwelijk veel zin in.
We komen vrijdag 26 augustus om 12.30 uur in Olland bij elkaar in ons clubhuis ‘Den Toel’. Wij hebben een mooi clubje mensen bij elkaar met een mooie mix van ervaring, talent en gezelligheid. Terwijl wij samen de spullen inladen zijn Eric Muusz en Michiel van de Pas al enkele uren per fiets op weg naar Diekirch. Topprestatie van deze twee toppers.
Het beloofd een bijzondere happening te worden. Zo weten we dat Martien der Kinderen dit jaar niet heen en terug fietst. Dat is een unicum waar Martien zelf ook nog een beetje aan moet wennen. En stiekem baalt hij daar wel van. We zijn benieuwd wat Martien volgend jaar doet.
En zo weten we ook dat Winfried van der Bom dit jaar DV voor het eerst fietst. Ondanks dat Winfried alles tot in de puntjes heeft voorbereid merk je toch een tikkeltje nervositeit. Laten we het gezonde spanning noemen.
Die gezonde spanning is ook bij Nick te merken. Eerst vergeet hij zijn zonnebril. Nadat we die bij hem thuis hebben opgehaald rijden we weg. Eenmaal aangekomen in Diekirch laden we uit en rijdt de bus van Frans Pijnenburg (super dat we weer gebruik mochten maken van zijn bus. Een grote pluim voor Frans) meteen weer terug naar Olland… met de bril van Nick. Haha, dat was vervelend voor Nick maar toch ook wel grappig.
Onderweg krijgen we nog te horen dat Michiel geblesseerd is geraakt. Balen voor hem. We doen een shuffle met de wagenindeling en gaan Michiel vervolgens ophalen. Kleine moeite, groot plezier. Eric Muusz bikkelt intussen alleen verder en wij komen tot de ontdekking dat we dankzij Michiel een binnendoorweg hebben ontdekt. Terwijl de groep via Luik rijdt, rijden wij links om Maastricht en Luik heen. Via Verviers en Clervaux rijden we recht op Diekirch af. Terwijl we in het dorp arriveren ‘kussen’ we de achterkant van de auto van Otto. We kwamen dus precies tegelijk aan. Grappig en totaal overwacht.
Maar goed, we zijn in Diekirch en gaan als eerste ons rugnummer halen. Kan maar gebeurd zijn. De stemming zit er meteen in. Of zou dat komen door het gratis bier dat wordt geschonken? Er is ook nog voor een live zanger gezorgd, nu kan het helemaal niet meer stuk. Omdat het zo warm is doen we rustig aan, maar een polonaise is bijna in de maak. Uit de speakers klinkt: ‘Ooh, ik heb zo’n zadelpijn’. Hilarisch, gezelligheid ten top.
Sociaal als we zijn laten we een extra gratis pilsje tappen. Die is voor Eric want die kan elk moment binnen komen. Bij Eric geen gebrek aan gevoel voor timing. Terwijl het buffet wordt geopend arriveert hij. Hopsa, koud pilsje in de hand en aanschuiven maar. Topprestatie van Eric om na het wegvallen van Michiel de tocht alleen af te maken. Grote klasse.
Tijdens het eten wordt er veelvuldig gesproken over de eetlust van John van Rullen. Die heeft in de voorgaande edities schijnbaar zoveel indruk gemaakt dat dat bijna een moeilijker doel leek om te halen dan de tocht DV zelf. Sjef en Jos lijken een poging te wagen maar stranden na drie borden eten. Stapelen noemen ze dat, toch?
Terwijl de begeleiders Dirk en Henny lekker zitten te pimpelen maakt de groep een kleine wandeling. Na een laatste afzakkertje gaat iedereen vroeg naar bed. Willy geeft duidelijk aan dat hij voor 5 uur wil opstaan. Hij wil ’s ochtends de tijd nemen om een of twee keer een grote boodschap te doen. Je ziet nu een aantal mensen denken dat ze boffen dat ze in een andere hut zitten. Maar dat hoort er ook bij en waarschijnlijk willen ze allemaal een grote boodschap doen. Dus de bofkonten zijn waarschijnlijk degene die als eerste gaan… 🙂
En dan gaat om 5 uur de wekker. Meestal word je daar niet blij van. Maar nu wel. Niks snoozen en wegdrukken. Hopsa, eruit. De grote dag is aangebroken en we hebben er zin in. Binnen een mum van tijd zitten we fris en fruitig aan tafel om te ontbijten. Keurig verzorgd, net als het avondeten. We ‘stapelen’ nog voor een laatste keer en dan zijn we er klaar voor. Spullen in de bus, fiets startklaar maken, groepsfoto en naar het startpunt. Het zijn net kleine kinderen, zo enthousiast, niet te houden. Schitterend.
We zijn onderweg. De fietsers maar ook de begeleiding. In de bus Henny Verhoeven en Dirk van Hastenberg. In de auto, met fietsenrek achterop, Michiel van de Pas en Hennie Bouwe. Wisten jullie overigens dat Henny Verhoeven dit jaar na 25 keer definitief is gestopt met het fietsen van DV? Maar dat hij dit jaar er toch bij wil zijn om samen met Dirk de verzorging op zich te nemen. Grote klasse wat deze twee voor de groep hebben betekend. Onmisbaar en dus van onschatbare waarde op zo’n dag.
We willen jullie ook laten weten hoe leuk het is om als begeleider mee te gaan. Als je DV niet wilt of kunt fietsen dan kun je ook mee als begeleider. Echt een aanrader voor volgend jaar om mee te gaan en als tweede bus/ auto mee te gaan. Wat hebben we een lol gehad. En wat is het dankbaar om die kanjers te mogen helpen. Echt top. En we hebben van alles meegemaakt. Hieronder een indruk van het leven van een begeleider.
Het begint bij de start. We lopen langs de deelnemers en groeten nog een keer de renners van WTC Gerry van Gerwen. Otto groet ons terug, met een noodgebaar. Help, ik heb het poeder in mijn bidons gedaan, maar nog geen water. Niet handig met zo’n hitte. Michiel had toevallig zijn twee bidons gevuld met water. Met deze hitte kan best iemand wat extra water gebruiken. Maar dat dat al zo snel was hadden we niet verwacht. Goed bezig, nu al.
Terwijl Dirk en Henny naar post 1 rijden besluiten wij om 10 km ervoor ergens in een haarspeldbocht in de bergen te gaan staan om mooie foto’s te maken. We zijn net op tijd want daar heb Jos van der Wijst al. Het tempo zit er dus goed in. We maken een paar foto’s en wachten op de rest. We willen ze allemaal een keer op de gevoelige plaat vastleggen dus laat maar komen.
Tijdens het fotograferen merken we dat het een gevaarlijke bocht is. Verschillende renners slippen met hun achterwiel omdat er zand in de bocht ligt. Erg gevaarlijk maar vooralsnog gaat het goed. Totdat… Fred van toerclub Manders uit Deurne voorbij komt. Hij glijdt onderuit en valt hard op zijn hoofd. Knockout en het ziet er even ernstig uit. Gelukkig stopt er een wielrenster die in het bezit is van een EHBO diploma en zij doet een eerste voorzichtige check. Terwijl zij roept om 112, een ambulance en een MRI-scan, komt Fred langzaam weer bij bewustzijn. We helpen hem overeind en zetten hem in onze auto. Hij begint zich weer dingen te herinneren maar is nog erg in de war. Ik probeer hem wijs te maken dat Ajax kampioen is geworden, maar helaas… zijn geheugen is weer terug. Maar dat is wel een goed teken. We besluiten hem naar de eerste post te brengen zodat zijn teamgenoten hem verder kunnen opvangen. We vragen hem nog wel om 5 minuutjes te mogen wachten, want we hebben iedereen gefotografeerd behalve Winfried. En dat zou toch wel gaaf zijn als we die ook kunnen vastleggen. Akkoord, geen probleem voor Fred.
Terwijl Michiel de video camera startklaar heeft staan heeft Hennie de fotocamera klaar staan. Laat Winfried nu maar komen. En dan overkomt ons het meest hilarische moment van de dag. We hebben net een ongeluk zien gebeuren en manen daarom alle renners tot het rustig nemen van de bocht. Zo ook Winfried. Wij roepen samen in koor: ‘Buitenbocht Winfried’. Niet wetende dat Winfried zo volgzaam is pakt hij direct de buitenbocht. Hij is enthousiast om ons te zien, maar misschien een klein beetje te enthousiast. Hij neemt dus de bocht iets te ruim, want hij rijdt in de bocht van de weg zo de berm in. Hij kukelt voorover van zijn fiets om vervolgens het asfalt te kussen. Zelden iemand zo snel zien opspringen om door te kunnen fietsen. Winfried en zijn fiets mankeren gelukkig niets. Terwijl Michiel en ik elkaar aankijken schieten we beide in de lach. Ik heb het op video staan. Ik heb het op foto staan. Haha, leuk deelmomentje.
We brengen vervolgens Fred uit Deurne naar de EHBO bij post 1. Vijf minuten later komen we hem weer tegen… op de fiets. Wij vinden het onverantwoord, geven dat ook aan, maar het is zijn keuze. Loslaten, weer terug naar ons eigen groepje. We zien iedereen nog net voor vertrek en wachten nu samen met Dirk en Henny op Winfried.
Daar zul je hem hebben. Fris en fruitig. Pittig zegt Winfried, maar het komt goed. Het is alleen zo ongelooflijk warm. En dan begint Henny te glimlachten. Kom maar hier junkske. Hij pakt een fles zonnebrand en zegt tegen Dirk: jij zijn linkerbeen, dan pak ik rechts. Maar wel vlug, want het is eenmalig en niemand hoeft te zien dat wij dit doen. Haha, we hebben dus alles vastgelegd. Foto’s zijn kosteloos op te vragen. Overigens leek Winfried te denken dat hij een massage kreeg… tenminste zo leek hij er van te genieten. Lol.
Na post 1 is het tijd voor post 2. Dirk en Henny hebben pech. Ze worden door verkeersdrukte rondom Francorchamps omgeleid en moeten stukje terug. Wij hebben geluk en kunnen direct door. Bij post 2 aangekomen treffen we meteen Jos. Wow, wat een tempo rijdt die. Klasse. Jos roept: waar is Henny, ik moet mij cola hebben. Ik (Hennie) zeg: tata, hier ben ik. Dat bedoelde Jos niet, hij moest de andere Henny hebben want die had zijn cola. Gelukkig hadden we nog een blikje over van gisteren en Jos ging weer met een dikke glimlach verder.
Toen kwam Patrick de Laat aanrijden… in een grote gele bus. Pech onderweg, fiets kapot. Derrière doormidden getrapt en hij kon niet meer verder. Zelden iemand zo teleurgesteld gezien. ‘Ik heb superbenen’ zei Patrick, ‘maar ik kan niet verder. Ik baal hier zo van’. Maar overal is een oplossing voor. De fiets van Michiel staat achterop het fietsenrek, ook te balen. Die wil ook rijden. Patrick kijkt Michiel lief aan en het is een match made in heaven. Hup goede fiets eraf, kapotte fiets erop en rijden maar. Zelden iemand zo blij gezien. Mooi dat emotie in zo’n korte tijd twee uiterste kan hebben. Geweldig.
Op dat moment arriveert ook Sjak Mandigers. Sjak heeft ook goede benen en besluit samen met Patrick verder te rijden. Ze zijn aan elkaar gewaagd en vormen een super duo. Terwijl zij samen vertrekken arriveren Dirk en Henny en ook de overige renners. Eerst Sjef Kraayvanger, maar die gaat weer heel snel verder. Daarna komt er een groepje, met o.a. Willy Brus. Willy blijkt een wildpoeper te zijn. Het zal om 5 uur vanochtend niet gelukt zijn, want hij moet nu echt heel nodig. De begeleiding heeft werkelijk aan alles gedacht… behalve wc papier. Dan maar zonder, Willy is niet te houden. We hebben hier bewust geen foto’s van gemaakt, achteraf natuurlijk spijt van. Wel goed om te melden dat na het wildpoepen Henny Willy bij zijn broek pakt en deze omhoog trekt. ‘Wel je billen afvegen, he?’ zegt Henny. Haha, erg grappig moment.
Als iedereen weg op de fiets stapt vertrekken ook Dirk en Henny. Wij wachten op Winfried. Op dat moment arriveert Charl, de zoon van Winfried. Vanaf post 2 neemt hij de verzorging en begeleiding op zich zodat wij door kunnen naar de overige renners. Charl heeft ook Johan Merks bij. Johan is afgelopen periode de personal coach van Winfried geweest. Uit respect voor zijn voorbereidingen en inzet heeft Johan besloten om het laatste stuk samen met Winfried te fietsen. Ondanks dat Johan niet de boeken in zal gaan als een van de 13 rijders, willen we hem wel een super groot compliment geven. Ongelooflijk mooi gebaar van hem om Winfried op deze manier te helpen. Driewerf chapeau.
Dan merk je dat we van bergachtig naar heuvelachtig gaan. Het gaat dus sneller, veel sneller. We arriveren net op tijd op post 3. Inmiddels is Joost van der Velden ook aangesloten. Hij is vanaf thuis iedereen tegemoet gereden en sluit nu aan om weer mee terug te rijden. Erg mooi, hoge betrokkenheid bij ons cluppie. Ondertussen blijkt Nick Derks een klapband te hebben gehad. Buitenband van wiel af gesprongen, even schrikken. Gelukkig was het te fixen en kon Nick gewoon doorfietsen.
Post 4 slaan wij over want we willen op tijd bij de finish zijn om iedereen te fotograferen. Toch een mooie herinnering als we dit kunnen vastleggen. Hier komen we vele vrienden en bekenden tegen. Leden van onze club, vrouwen, vriendinnen, kinderen, moeders etc. Super om te zien dat zoveel mensen de moeite hebben genomen om deze topprestatie samen te vieren.
Jos is als eerste binnen. Dan volgen Patrick en Sjak. Kort daarna volgt Sjef en daarna komt het groepje binnen met Willy, Jan V, Jan S, Frank, Martien, Otto, Ties en Nick. Jan S schreeuwt het uit van vreugde, zo blij dat hij het gehaald heeft. Erg sterk gereden. Martien heeft als enige niet gezweet. ‘Het koste geen moeite’ zei hij. Bikkel. En Otto wordt omarmt door zijn vrouw en kinderen en laat een klein traantje van blijdschap en trots zien. Super gaaf. Al met al een topprestatie en een schitterende dag om op terug te kijken.
Maar we zijn er nog niet. Iedereen is inmiddels naar huis, maar wij besluiten nog te wachten op één topper. Winfried van der Bom is zijn naam. Vele hebben lang getwijfeld aan Winfried. Kan hij het wel? Moet hij het wel doen? Is het wel verstandig? En Winfried heeft zich al die tijd niet gek laten maken. Hij heeft een eigen plan samengesteld en dit keurig uitgevoerd. Op zijn eigen manier, in zijn eigen tempo en met het volste vertrouwen. Ongelooflijk knap wat hij hier heeft gepresteerd. Hij had als doel om de finish te halen. En zonder zich enige druk op te leggen zou 20.00 uur een mooie tijd zijn, want dan sluit in principe de huldiging. Dan zeggen ze wel eens: ‘Toeval bestaat niet’ of ‘Toeval is logisch’. Winfried komt binnen, rijdt naar het huldigingsmoment en terwijl hij de dik verdiende medaille krijgt omgehangen slaat de kerkklok precies 20.00 uur. Wauw. Wat een bijzonder gaat moment.
Johan Merks is er uiteraard ook bij. De vrouw van Winfried, Nicole, is er ook bij. Tijd om te proosten want dit moment moeten we vieren. We drinken een biertje, en nog een en bij de derde haakt Winfried af. Hij blijkt meer moeite te hebben met drie potjes bier dan met 250 km fietsen. Wat hebben we gelachen en wat sluiten we op deze manier een super gave dag af. Winfried gaat naar huis en viert zondag met beide beentjes omhoog zijn 35-jarige bruiloft. Wij gaan moe maar voldaan naar huis, vlug douchen en dan naar de kermis in Rooi. We willen tegen iedereen vertellen hoe gaaf onze dag als begeleider was. Zoals we al zeiden… een aanrader voor andere leden. Echt een topdag gehad.
En dan rest ons niets anders dan af te sluiten met de datum van volgend jaar. De toerrit Diekirch-Valkenswaard wordt altijd de laatste zaterdag van augustus verreden. Dus zaterdag 26 augustus 2017 kun je in je agenda zetten, dan gaan we samen met een nieuw clubje enthousiaste renners de uitdaging opnieuw aan.
Hennie en Michiel
P.s. Leuk om te melden. We zijn inmiddels druk bezig met mensen enthousiast maken om volgend jaar mee te fietsen. Er zitten enkele leuke verrassingen aan te komen. Toegezegd (onder voorbehoud): Hennie Bouwe (1ste keer), Michiel van de Pas, Ralph Blommestein, Rob van de Ven, Rob van Vonderen, Ronald van Hedel. Daarnaast willen we ook in ons clubje wat girlpower inzetten dus Annelies Muusz en Corina van der Zanden denken er ook serieus over na. En… Fred van Verzantvoort en Ad van Esch hebben aangegeven dat ze DV nog graag één keer zouden willen rijden. This is the moment… :-). We kijken dus uit naar volgend jaar. Nu al weer zin in en weer supertrots op ons cluppie.
