Vorige zomer had Eric Muusz deelgenomen aan de Ronde van 12 en was hierover heel enthousiast. Hij wilde de uitdaging nog wel eens aan maar dan met enkele leden van onze club. Ik was meteen om en dit werd mijn grote uitdaging voor 2018. Ik had het bij deze toegezegd, nog even op Strava van Eric teruggekeken en zag een afstand van 436 km in 14 uur en 8 minuten met een gemiddelde snelheid van 30,8 km/uur. Ik had in 2015 al deelgenomen aan Parijs-Olland. Het lange afstand fietsen is mij niet vreemd maar de uitdaging om ruim 430 km in pakweg 14 uur af te leggen is toch iets van een andere orde. Ondertussen gingen Eric en ik verder met het lobbyen binnen onze club en uiteindelijk hadden we drie toezeggingen met niemand minder dan Mart van Heeswijk, Karel Hendriks en Wim van de Langenberg. Dan verkeer je in goed gezelschap.
De datum van 7 juli stond bij ons dus vetgedrukt op onze kalender: De langste wielertoertocht van Nederland door de twaalf provincies op één kalenderdag.
De website van De ronde van 12 heb ik meerdere malen bezocht en me gelijk ingeschreven, had er zin in.
De voorbereiding kon beginnen… in het najaar en in de winter lekker bezig blijven op de racer, de mtb of op de spinningbike. Inmiddels hadden wij ook een overnachting in het plaatsje Vries in Drenthe geboekt zodat we bij aankomst in het Groningse Leek niet gelijk de lange afstand naar huis met de auto hoefden af te leggen, beter voor het herstel én gezelliger.
Puike voorbereiding
Het voorjaar brak aan… en wat een fantastisch fietsweer hadden we. Vaak maakte eenieder of gezamenlijk bij een toertocht of ons clubrondje een lusje vooraf dan wel een lusje achteraf. Mart had zijn jaarlijkse Dolomieten Marathon in Italië weer gereden waarbij hij weer een geweldige tijd klokte en verder lag hij op schema voor zijn twintigduizend km ’s voor dit jaar. Dat zat dus wel goed. Eric Muusz knalde tussendoor even vijf keer ons clubrondje op een dag weg wat neerkomt op ruim driehonderd km. Paniek was er even bij Karel omdat hij begin juni tijdens het voetballen zijn knie verdraaide maar na enkele weken was hij hiervan gelukkig weer volledig hersteld en trapte weer makkelijk de kilometers weg.
Wim maakte zich ondertussen zorgen omdat hij door zijn werk niet vaak aan fietsen toekwam. Maar als iémand inhoud en karakter heeft dan is het Wim wel en na enkele lange afstanden te hebben gefietst was het vertrouwen weer bij hem terug.
Eric had ons vooraf een uitgebreide mail gestuurd waarin hij zijn ervaringen en adviezen deelde. Dit was erg nuttig en op donderdag vooraf kwamen we na ons clubrondje nog even bij elkaar om het een en ander door te nemen. Een altijd terugkerend dilemma is: wat neem ik allemaal mee en wat trek ik aan? Tijdens de tocht waren er drie pauzeplaatsen, Steenbergen, Utrecht en Emmeloord. Daar lag het door jezelf meegenomen proviand en reservekleding klaar. De weersvoorspellingen waren gunstig: droog met zon en niet al te warm, wel een noord- noordoosten wind met windkracht 3. Na onze fiets geprepareerd te hebben met een frametasje en verlichting en ons gevulde proviandtasje waren we er helemaal klaar voor.
We konden niet wachten om naar het Van der Valkhotel in Lent te rijden. We spraken af rond 22.00 uur bij Eric te zijn om daar te vertrekken en op de afgesproken tijd reden we met twee auto’s naar Lent.
Daar zetten we onze fietsen in de fietsenstalling, zeiden gedag tegen onze ‘wegbrengers’ (de dochter van Mart, Anja en Angela) en gingen op weg naar de briefing van de organisatie. Net als bij de Friesche 11 Steden Schaatstocht houdt men een stempelkaart bij met een vermelding (stempel) in iedere provincie. Twaalf provinciën is twaalf stempels bij aankomst. Er is ook de mogelijkheid om op je smartphone de Ronde van 12 app te installeren waarbij men vliegensvlug de QR-code op de stempelposten kan scannen.
Voor dat laatste gaan wij natuurlijk. Inmiddels is ons alles duidelijk en na een bakkie koffie gaan we ons klaar maken voor het vertrek.
Waar is Wim?
We staan op de eerste rij op Wim na, waar is Wim?.. lichte paniek!
Even later sluit hij aan, zijn voorlicht is tijdens het bevestigen kapot gevallen, balen maar ook meteen een goede reden om niet in de nachtelijke uren op kop te komen.
Exact 00:01 uur, dan begint immers de nieuwe kalenderdag, wordt het sein voor het vertrek gegeven en dan gaat de meute op weg naar Molenhoek in Limburg voor onze tweede ‘stempel. Bij de start in het Gelderse Lent hebben wij al ‘gestempeld’ . Via de fietsbrug over de Waal, door Nijmegen en door Malden komen we ongeveer een kwartier later aan bij het Van der Valk hotel in Molenhoek. Daar gaan we op zoek naar de QR-code om te scannen maar met ondertussen tientallen deelnemers zien we geen poster met daarop de QR-code. Het zal toch geen speurtocht worden? Vooraf is ons gezegd dat een (groep)selfie ter plekke ook volstaat. Onze selfiekingEric neemt zijn mobiel.
Nog tien provincies te gaan….
De derde provincie is Brabant, de provincie met de langste afstand, 140 km, zo’n een derde van de hele Ronde van 12. Mooi om al die verlichte fietsen en renners te zien. Een nadeel is dat je niemand kan herkennen als je achterom kijkt. Je wordt min of meer verblind door de vele lichtbundels en daarom wordt er regelmatig geroepen of we nog compleet zijn.
Via Grave komen we in Nuland (niet toevallig bij het Van der Valkhotel) aan voor onze scan. Deze is wel duidelijk daar de post bemand is zodat we gelijk door kunnen. Ondertussen is de grote meute meer uitgerekt en omdat wij voorin rijden geeft dit meer rust.
We missen er eentje.
In Den Bosch rijden we ondertussen met een select groepje verkeerd en nadat we weer op de route zitten missen wij Eric. Omdat Eric de route vorig jaar ook heeft gereden en ik onlangs samen met hem dit stuk heb gereden verwacht ik hem even later weer te zien. Wij vervolgen onze route en jawel…. even later sluit Eric weer bij ons aan. Hij heeft, zoals verwacht, wel de juiste route genomen.
Via Waalwijk, Raamsdonk, Made, Zevenbergen en Steenbergen gaan we richting Zeeland. Onderweg hebben we in de nachtelijke uren te maken met het uitgaanspubliek en door elk dorp en stadje worden we ‘lallend’ aangemoedigd. Zij zijn, in tegenstelling tot ons, allesbehalve scherp en helder.
Ondertussen daalt de temperatuur en wordt het frisser en frisser. Mart heeft bij het vertrek besloten geen armstukken mee te nemen en krijgt er gaande de nacht spijt van. Maar Mart is geen piepert en klaagt hier niet over. We liggen goed op schema en naderen al vrij vlug onze eerste proviandplaats en scanpost in Steenbergen in het uiterste westelijke deel van Brabant. Daar, bij een boerderij aan een landweggetje, ligt onze proviandtas keurig voor ons klaar met een goed verzorgd ontbijt. Ze hebben niet zo vroeg op de eerste deelnemers gerekend want er is niets verlicht en ‘op de tast’ moeten we ons broodje smeren. We pauzeren hier even want we zullen hier even later terugkomen. Op naar Zeeland (Anna Jacobapolder), het Schelde-Rijnkanaal over en na circa een km over de brug in de gemeente Sint Philipsland scannen. De QR-code bevindt zich aan de achterkant van een verkeersbord !? Rechtsomkeer de route volgend naar Steenbergen. Inmiddels zien we een opgaande zon en het zal rap gaan opwarmen. Ondertussen hebben we veel respect gekregen voor het navigeren van Eric in de nachtelijke uren. Terug in Steenbergen halen we de verlichting van de fietsen. Sommigen van ons verkleden zich, we vullen de bidons en voorzien ons van eten. Vanaf nu gaan we steeds meer
richting Groningen, van zuidwest naar noordoost. Het aftellen lijkt te zijn begonnen. Ook is het ondertussen licht geworden.
Weilanden, slootjes en molens
De route vervolgt zijn weg langs Moerdijk over de Moerdijkbrug naar Zuid-Holland waar we in Dordrecht bij onze inmiddels bekende en herkenbare toekan weer scannen. De samenwerking en de sfeer onderling is zoals verwacht goed en we voelen ons nog fris.
Via Sliedrecht en Hardinxveld naar het Groene Hart. Hoe Hollands kan het zijn? Weilanden, slootjes, molentjes. We zijn nu ongeveer halverwege.
In Vianen (Utrecht) bij onze toekan scannen we weer en hier hebben we ook onze ‘grote sanitaire stop’.
Via Nieuwegein rijden we de stad Utrecht binnen. In het Van der Valk hotel staat onze tweede proviandtas klaar. We vullen ons rantsoen en daar waar nodig is smeren we ons in met zalfjes en andere smeerseltjes tegen opkomende ongemakken. Op advies van Eric heb ik Biofreeze bij me voor het verzachten van brandende voeten want dit is voor mij altijd een irritant probleem.
Mart geeft aan even geen kopwerk te doen omdat hij een blijvend verhoogde hartslag voelt. Gelukkig is dit van tijdelijke aard want even later is hij weer helemaal de oude.
Van zuid naar noord de stad Utrecht door, niet echt bevorderlijk voor ons gemiddelde maar we hebben genoeg te kijken. Op naar Hilversum in Noord-Holland waar wij, wat later blijkt, een stempelpost hebben gemist maar dit zal ons niet fataal worden. Ondertussen rijden we door het mondaine Laren en Blaricum en kijken onze ogen uit naar de aardige optrekjes.
We steken via de Stichtse Brug het Gooimeer en het Eemmeer over en bereiken
Flevoland.
Brandend zand
Ondertussen zijn mijn brandende voeten niet meer te harden. We stoppen even om mijn voeten weer in te smeren en ik neem enkele paracetamols. Het verzacht wel maar een van de mogelijke bijwerkingen is dat een pijnstiller een licht slaapmiddel kan zijn. Dat heb ik geweten want na een nacht te hebben overgeslagen met de nodige inspanningen moet ik nu tegen de slaap vechten. Drinken en eten en je hartslag omhoog houden door een kleiner verzetje te draaien.
Hoe saai en eentonig kan Flevoland zijn. Tientallen kilometers rechte wegen met alleen maar open vlaktes. Wim heeft ook een inzinking maar dit blijkt een hongerklop te zijn.
Eric navigeert verder, nu met zijn polshorloge(!) waarbij Karel het regelmatig overneemt. Respect om niet alleen zo sterk te rijden maar ook nog zo scherp te zijn in het navigeren.
Via de Ketelbrug verlaten wij Flevoland en bereiken de Noordoostpolder. De Ketelbrug is het hoogste punt in onze route. We moeten na ruim driehonderd km even vijftien hoogtemeters afleggen. Dit lijkt niets maar na zo’n afstand voelt dit als een kuitenbijtertje aan.
Even later komen wij in Emmeloord aan waar onze laatste proviandplaats is. Het eerste dat ik doe is mijn schoenen en sokken uit en blootsvoets over de koude tegels in de hal van het hotel naar mijn tas lopen. Zelden heb ik zo’n fijne meters afgelegd, wat een verlichting!
We nemen enkele koele drankjes en zijn klaar voor het restant.
Na Emmeloord bereiken wij de stempelpost in het plaatsje Kuinre in Overijssel waarna wij verder richting Wolvega in Friesland gaan. Ook hier is een stempelpost.
Het tempo zit er nog goed in. Hoe sterk Eric, Mart, Karel en Wim rijden! Daar krijg je respect voor. Mart rijdt wel zo gemakkelijk en Wim komt voor lange tijd op kop en neemt zijn tijdrithouding aan. Eric heeft zich helemaal op deze dag gefocust en is de baas. Karel is een sportman pur sang en toont zelden zijn zwakheden. Een goed stel om mee op pad te gaan.
De route gaat vervolgens verder naar Haulerwijk. Kort na dit plaatsje fietsen wij over twee km op Drents grondgebied om vervolgens in de provincie Groningen uit te komen.
Vanaf hier Leek het niet ver meer.
Even later zien wij het bordje ‘Leek tien km’, de finale komt in zicht.
In Leek moeten wij nog het stadje door en rijden wij ergens in een woonwijk verloren maar dit kan ons niet deren. Eric herkent het laatste stuk en zegt dat we er bijna zijn. In de verte zien wij het bekende NTFU spandoek hangen. We rijden gezamenlijk rond kwart over vijf over de finishstreep. We
kijken elkaar tevreden en trots aan. Klaar!
Bij de finish staan de drie A’s (Annelies, Anja en Angela) ons op te wachten. Grote klasse dat de vrouwen de moeite nemen om naar het verre Leek af te reizen.
Na de laatste scan krijgen we van de organisatie een medaille in ontvangst. Wij helemaal happy.
Na een snack, een biertje en geïnterviewd te zijn geweest gaan we allen naar ons hotel in Vries. Na een welverdiende douche gaan we op onze slippertjes naar het avondeten. We hebben heerlijk getafeld, gedronken en er is veel gezelligheid.
Daarna op stok. Het in slaap vallen kost geen enkele moeite.
In de ochtend hebben we relaxed met zijn allen ontbeten en zijn vervolgens op ons gemak naar het zuiden afgereisd. Onderweg in Apeldoorn nog een koffiestop en daarna naar Schijndel, Liempde en Rooi.
Ik vond het geweldig de Ronde van 12 met deze kleppers te mogen rijden en ben nu alweer zoekende voor dé uitdaging van 2019.
Suggesties zijn welkom.
Willy Brus