…….. 26 augustus 2018, the day after DV kom ik om kwart voor tien met een zonnig en super goed gevoel bij D’n Toel aan om mijn DV-spullen op te halen. De WTC-ers voor het zondagse clubrondje zijn al op weg. Een mij onbekend clubje met nostalgische racefietsen in idem kleding bevolkt het terras. En wie zit daar moederziel-alleen-in-zijn-eentje wat achteraf aan een tafeltje? ….. Willy Brus met – zoals een echte secretaris betaamt – een pen in zijn hand en een stuk papier voor zijn neus. Hij heeft de rijders van vandaag al genoteerd en is punten aan het uitdelen aan deelnemers en begeleiders van gisteren, onderwijl de lichamelijke pijn van zijn val van acht dagen geleden verbijtend met de hulp van stevige pijnstillers…….
Kan een verhaal over de veertigste aflevering van deze tocht beeldender beginnen dan zo? Het vervat in één alinea een top én een dal die zo tekenend kunnen zijn voor een evenement als de monstertocht Diekirch – Valkenswaard.
De zaterdag vóór DÉ ZATERDAG ging Willy’s hoop op een mooie tocht in één klap in rook op. De zondag na DÉ ZATERDAG zet hij zich weer over de grote teleurstelling heen en is paraat als altijd….. do I need to say more?
Voor het begin van het verhaal van DV 2018 moeten we terug naar april toen de inschrijving voor de veertigste versie opende. We zouden wel met veertig leden kunnen gaan volgens sommige enthousiastelingen. Een prachtig streven waar we uiteindelijk toch zo’n tachtig procent van hebben waar gemaakt. Met begeleiders erbij heeft Willy aan 33 leden DV-punten kunnen geven (in de bijlage de namen van deze mensen).
Deze DV-punten vormen dan het slotakkoord van een grootse organisatorische inspanning om alle 33 personen inclusief fietsen en bagage ter plekke te krijgen.
Klaar voor de start om zaterdag zeven uur stipt om daarna via vier tijdig bemande pauzeplaatsen in Valkenswaard te arriveren en vandaar ieders fietsen en bagage weer op de bestemde plekken te krijgen. Dit is dan de meest gestripte en saaiste samenvatting van de zaak…. in werkelijk is het hééééél veel spannender.
Voor Martien der Kinderen en Ad Foolen begint het al op donderdag. Zij besluiten per fiets naar Diekirch af te reizen. Heel relaxed komen ze daar op vrijdagmiddag aan, ruim op tijd voor de receptie, het pasta-buffet en – na een welverdiende nachtrust – voor de start.
Slaapplaatsen zijn weer als vanouds voorzien in twee chalets en drie mobilehomes op de ons bekende camping. Overigens met de nodige moeite door de organisatie geregeld voor de bijna twee maal zo grote groep GvG-ers ten opzichte van vorig jaar.
De overige begeleiders en renners reizen per touringcar en/of volgbus van D’n Toel, Marcel Bongers en Frank van Wershoven naar Diekirch. Oom Henk Smits en neef Ramon vertrekken zelfs in de vroege ochtend van zaterdag, enigszins opgejaagd door verontrustende berichten over route-omleidingen die de touringcar moet volgen met de nodige vertraging als gevolg.
Met de bus op een MTB-route
De busrit is nog een bijzonder verhaal apart met stof tot nadenken voor de organisatie van onze MTB- toertocht Ollands Ruigste: “Zullen we ook touringcars als deelnemer gaan toelaten?” De buschauffeur heeft ons écht over ongelooflijk smalle en zelfs onverharde landweggetjes geloodst, zo erg dat Marcel Bongers in zijn bus ons niet meer volgen kan. Enfin, die rijdt ook geen Ollands Ruigste natuurlijk J
Met wat alcoholhoudende, caffeïnehoudende dan wel suikerhoudende dranken wordt ondertussen de steeds luider wordende roep om chips en pinda’s vakkundig door de organisatie gecounterd. Ook dat is prima voorzien. Als bewijs dat iedereen zich nog netjes gedraagt worden vervolgens wat plaatjes geschoten van slapende coureurs. Deze zijn op te vragen bij Willy. De buschauffeur wil daar voor niet onderdoen en wordt – na eindelijk uit de wildernis te zijn ontsnapt – door de eerste de beste snelheidscamera te grazen genomen… FLITS, recht in het gezicht!
En dit is nog maar het voorspel van wat een bizarre tocht zal worden. De weersverwachtingen zijn angstaanjagend, de werkelijkheid blijkt zelfs meer dan dat. Om toch nog een paar positieve herinneringen aan deze veertigste aflevering veilig te stellen besluiten de bekende – niet nader te noemen- diehards na het buffet voor een wandeling naar de dorpskroeg. Ik heb ze niet horen terugkomen en de volgende ochtend was er geen spoor van wangedrag te bespeuren, het gat in een raam van chalet nummer 18 daargelaten.
Wat een shitweer!
Voorspeld ’s ochtends regen en koud. Klopt precies! Volop armstukken, beenstukken en regenjasjes. Ook setjes reservekleding in de volgauto’s. Amai, het is al zo’n spookachtig gespannen sfeertje zo rond kwart voor zeven vlak voor het lint. De onzekerheid over wat de weergoden voor ons in petto hebben doet menigeen extra rillen. Gelukkig komt aan die onzekerheid snel een eind want het regent gewoon alsof we in een normale Hollandse zomer zitten.
Tja, en verder is het gewoon rijden naar de eerste post bij Zum Schwarzermann na 63 km, 710 meter hoog en zes graden Celsius. Niet te lang in de kou pauzeren, door naar de tweede post in Lammersdorf na 61 km en een aantal rottige beklimmingen verder, maar droog. Daarna op naar post nummer 3 in Geilenkirchen dat weer 61 km verder is. Haha… degene die de Formule 1 volgen zullen de volgende strategie begrijpen: op deze post wordt een super uitvoering van een ‘undercut op de racefiets’ opgevoerd. Dat gaat zo: groep 2 ligt voorop, een snelle enkeling uit groep 3 volgt op een gepaste afstand, groep 2 rijdt lek, repareert snel en rijdt door maar niet zo rap of de snelle enkeling uit groep 3 treft ze op post 3, pauzeert extra kort en pikt aan bij de ‘snelle’ groep 2. Hihi en laat zich vervolgens in de groep op zijn gemakkie naar Valkenswaard transporteren…. zo werkt dat JOverigens heeft René Verbree dit kunstje al eerder geflikt maar hij weet niet dat het zo wordt genoemd J.
Zo kom je vervolgens als vanzelf na veertig km bij post 4 in Neeroeteren. Nou ja, niet zomaar vanzelf. Dit keer wacht ons een stevige hagelbui in combinatie met harde wind van links voor en een donderslag zelfs. Wat ben ik blij met de brede rug van Fred en het ongelooflijk sterke rijden van Ad en Martien (inderdaad die zelfde twee van donderdag en vrijdag). Ja en dan zijn de laatste 39 km eindelijk aangebroken.
Einde nadert
Straf tempo aanhouden, langs het kanaal denderen, door Achel scheuren naar de rotonde vlak voor Valkenswaard waar de verkeersregelaars je de verlossing toeschreeuwen: “de laatste vijf kilometer.” De markt is daar, de trouwe schare fans van clubgenoten en partners, het interview en de huldiging van Martien voor zijn dertigste deelname met een prachtig beeldje en mooie bloemen. Martien lacht niet zo vaak maar nu van oor tot oor en terecht! En dan eindelijk de medaille en een warm bad.
De avonturen die de eerste groep onderweg heeft beleefd heb ik niet meer kunnen horen. Als wij aankomen liggen de meesten al in een warm bad denkelijk. Begrijp wel dat ze weer super snel zijn gegaan, ondanks de drie lekke banden van Erik van de Meulengraaf naar verluidt. Ik weet niet of de groep nog bij Patrick zat, maar dat hij een top tien- klassering heeft binnengehaald is mij wel ingeprent. Super! Frank, Hennie en Willy als begeleiders hebben hun best gedaan de mannen bij te houden en das gelukt!
Ja, en dan het verhaal van de zelfverkozen vier musketiers uit groep 3, Michel Steenbakkers, Eric van Overbeek, Hennie Bouwe en Paul Passier. Alle vier ‘heerlijk gereden’ en prima benen. Ondanks de tegenslagen die ze moeten verwerken nadat de ene na de andere beoogde koptrekker wegvalt of wegrijdt, een compleet aan flarden gereden buitenband, de kou en de wind en wellicht nog vooral ‘het gewicht als tegenspoed’ hebben ze ruim binnen de tijd alle 265 km en vooral alle 2700+ hoogtemeters geslecht. Ongetwijfeld zijn de stimulerende preken van Toon van Uden en Marcel Bongers, puttend uit hun eigen rijke ervaring, van groot nut geweest tijdens dit twaalf uur ‘tochtje kennismaken met jezelf’.
Mannen van Stavast, een hele diepe buiging voor onze groep van 33 in welke rol je ook bezig bent geweest om deze veertigste Diekirch-Valkenswaard voor ons allemaal zo voorspoedig en gelukkig ook zonder ongelukken, te laten verlopen. We hebben weer een mooi stukje clubgeschiedenis geschreven en JIJ bent daar deel van. Trots dat ik er ook bij kon zijn.
Sportieve groet,
Winfried